In 1923 werd ingenieur H.P.J. Schut de nieuwe directeur van de dienst gemeentewerken in Groningen. Samen met de befaamde architect en stedenbouwkundige Hendrik Petrus Berlage werkte hij aan een nieuw uitbreidingsplan. In december 1928 presenteerden zij de eerste versie van hun Uitbreidingsplan Groningen.

Het plan bood Groningen de mogelijkheid om uit te groeien tot een stad van 250.000 inwoners. Er werd onder andere rekening gehouden met het zogenaamde Spoorwegplan van de Staats Spoorwegen uit 1918 en het Kanalenplan van de Provincie uit 1923. Delen van het spoorwegtracé en het nieuw te graven Van Starkenborghkanaal zijn goed te herkennen.

Het Uitbreidingsplan bestond uit een nauwkeurig ontworpen patroon van brede wegen, straten, statige parken en pleinen. Binnen dit ontwerp was het ‘bouwblok’ (een bouwperceel dat de volledige ruimte inneemt tussen vier straten) het belangrijkste element. Samen met de straten gaven zij structuur aan de stad. De bouwblokken waren niet nader architectonisch ontworpen. Dit werd overgelaten aan verschillende architecten.

In 1931 maakten de Spoorwegen bekend dat hun ambitieuze spoorwegplannen niet gerealiseerd zouden worden. Berlage en Schut zagen zich genoodzaakt het plan te herzien. In het nieuwe Plan van Uitbreiding 1932 verdwenen daarom de geplande spoorlijnen. Een tweetal ringwegen vormden de belangrijkste infrastructurele oplossingen voor de voorspelde verkeerstoename. Het ontwerp werd op sommige plekken zorgvuldiger uitgewerkt of veranderd. Overeenkomstig de plannen verrezen tussen 1929 en 1932 delen van de Korrewegwijk en de Oosterparkwijk. Bijzonder was dat dit gebeurde zonder de voor een uitbreidingsplan benodigde provinciale goedkeuring.

Tussen 1901 en nu werden voor de stad Groningen diverse structuur- en uitbreidingsplannen gemaakt. Deze plannen zijn van invloed geweest op de feitelijke ontwikkeling van Groningen.